Για το Απόλυτο
Το Απόλυτο περικλείει τα πάντα ενώ ταυτόχρονα χωράει σε ένα απείρως μικρό αδιαίρετο σωματίδιο.
Ο Θεός προίκισε τα ανθρώπινα όντα με τη δυνατότητα να εκφράζουν το Απόλυτο στη Γη, το οποίο απαιτεί αρτιότητα σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης. Η αρτιότητα είναι τελειότητα όλων των πτυχών της ζωής, το οποίο ουσιαστικά σημαίνει το να εκφράζει κανείς τη θεϊκή βούληση σε κάθε επίπεδο.
Ο σκοπός του ανθρώπου να φθάσει στον Θεό, να επιτύχει τη μέγιστη εξύψωση οδηγείται από το μυαλό. Παρόλα αυτά, η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ατελής, και το άτομο ήδη σπαταλά την πολύτιμη (περιορισμένη!) ενέργεια που αρχικά του παρείχε το σύμπαν (με τη γέννηση) σε πράγματα δίχως νόημα, όπως αρνητικά συναισθήματα, διαμόρφωση συνηθειών, λανθασμένη νοοτροπία, ακατάλληλη λειτουργία του οργανισμού, ο οποίος αρχικά ήταν τέλειος ως δημιούργημα του Θεού. Ωστόσο ο Θεός τα παρατηρεί όλα αυτά με ιερή συμπόνοια και διαρκώς δείχνει στον άνθρωπο το δρόμο προς την εκπλήρωση.
Ωστόσο, αντί να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρέχονται από τον Θεό, οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι για να αυξήσουν την ενέργειά τους θα μπορούσαν να αποκτήσουν το κλειδί για τη σοφία που θα τους βοηθήσει να ολοκληρώσουν άλλα επίπεδα. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι χάνουν τις ευκαιρίες. Μερικοί άνθρωποι ξοδεύουν όλη τους τη ζωή κατά αυτόν τον τρόπο, ανίκανοι να φτάσουν μια οποιουδήποτε είδους κατάσταση χάρης. Αυτό είναι λυπηρό, επειδή μια τέτοια ζωή είναι ουσιαστικά μια σπατάλη του θεϊκού δώρου. Η βοήθεια του Θεού είναι συνεχής, και Αυτός παρέχει ευκαιρίες για όλους να αναζητήσουν το δρόμο της τελείωσης του εαυτού. Όμως, αυτό δεν το θέλουν όλοι. Όταν έρχεται μια ευκαιρία για ανάπτυξη του εαυτού, το άτομο επιλέγει έναν άλλο δρόμο, αποκλίνοντας από τον Θεό. Σε αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος καταλήγει με μια αμαρτωλή ψυχή που στερείται ορθά θεμέλια. Μέσα από αυτήν την πραγματοποίηση, η οποία θα μπορούσε να πάρει πολλές ζωές, ένας άνθρωπος βιώνει εσωτερική αφύπνιση προς τη φιλοδοξία να επανασυνδεθεί με τον Θεό.
Ο Θεός περιμένει από κάθε ανθρώπινο όν να απλώσει το χέρι προς Αυτόν και με πολλή υπομονή παρατηρεί πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις σπάνια προσφερόμενες ευκαιρίες και τον τρόπο με τον οποίο το μυαλό τους παράγει τόσο πολλούς εσωτερικούς περιορισμούς.
Η διαδικασία της αφύπνισης της πνευματικής πλευράς και το ξεκίνημα στο ταξίδι προς την ολότητα της ύπαρξης υποκινεί την αναζήτηση για νόημα της ζωής στον άνθρωπο. Μέσα από βαθιές πρακτικές αποταύτισης από τις πηγές της καθημερινής κενότητας στην ψυχή του, ο άνθρωπος ανοίγεται στην ευδαιμονία και την αληθινή αγάπη, καθώς στο σημείο αυτό όλοι οι διαχωρισμοί καταρρέουν και ο άνθρωπος επανασυνδέεται με τη Θεϊκή του Φύση. Ενώ το άτομο αποκαλύπτει τον Θεό μέσα του, ολοκληρώνεται. Αφού το επιτύχει αυτό, η μόνη αποστολή που απομένει είναι να βοηθήσει άλλους να πετύχουν το ίδιο.
Κατά την αλληλεπίδραση οι άνθρωποι ενεργοποιούν δονήσεις σε διαφορετικές συχνότητες μεταξύ τους. Ο Θεός σχεδίασε να συμβαίνει αυτό ώστε οι άνθρωποι να βοηθούν ο ένας τον άλλον να φτάσουν την ολοκλήρωση στα θεωρούμενα λεπτά σώματα, να τελειοποιήσουν τον εαυτό τους μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον.
Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν πάντοτε στο μυαλό ότι ο Θεός είναι ενήμερος για κάθε απόφαση που παίρνουν κάθε στιγμή.
Οι οικογένειες και οι σύντροφοι θα πρέπει να γνωρίζουν αυτήν την αρχή, επειδή αν δεν την ακολουθούν, δεν προσπαθούν να βοηθούν ο ένας τον άλλον, δεν προσεύχονται ειλικρινά ο ένας για τον άλλον, τότε η ενέργειά τους θα αδειάζει γρήγορα, γεγονός το οποίο θα οδηγήσει σε θλίψη και θυμό, των οποίων ο σκοπός θα είναι απλά να πάρουν ενέργεια από τον άλλο χωρίς να δίνουν τίποτα σε αντάλλαγμα.
Οι άνθρωποι τώρα ζουν στην περίοδο της επανασύνδεσης με το Απόλυτο. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι διαχωρισμένοι μέσα τους ενώπιον του Θεού αυτήν την εποχή. Αυτός ο οποίος είναι διαχωρισμένος μέσα του είναι αυτός που ζει στο ψέμα. Οι άνθρωποι χρειάζεται να έχουν εσωτερική αναζήτηση, ή δίψα, για τελειοποίηση του εαυτού.
Διαφορετικά, ποιο είναι το νόημα της ζωής;
Οι άνθρωποι συνήθως ζητούν εκπλήρωση σε επιφανειακά πράγματα, πράγμα που τους κάνει πιο άδειους μέσα τους. Σε καθημερινή βάση, καθένας χρειάζεται να πετύχει την πραγματική κατάσταση της χάρης τουλάχιστον μια φορά και να ενασχοληθεί με αυτο-ανάμνηση για να υπενθυμίσει στον εαυτό του για το νόημα της ζωής του. Ούτε μια μέρα δεν θα πρέπει να περνάει χωρίς να διατηρούν αυτήν την πρόθεση στο μυαλό. Διαφορετικά ο άνθρωπος σπαταλά για μια ακόμα φορά τα Θεϊκά δώρα.
Ο χρόνος κινείται πολύ γρήγορα στις μέρες μας, και είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν ενδιαφέρεται για αυτό. Είναι παρόμοιο με το να λαμβάνει επαρκή εφόδια αλλά να βαριέται να βαδίσει προς το δρόμο της αλήθειας ενώ διανύει το μονοπάτι της ζωής. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να αποσπάται η προσοχή της καρδιάς. Η καρδιά κάνει οτιδήποτε είναι δυνατό για να κάνει τον κάτοχό της να θυμάται την ψυχή του. Αν η καρδιά ενός ανθρώπου κατορθώσει να έρθει σε γαλήνη, τότε εκείνος βρίσκεται στο μονοπάτι της αυτο-τελείωσης.
Και πως μπορεί κανείς να πει αν η καρδιά είναι ήρεμη; Τελικά, ο άνθρωπος θα μπορούσε να έχει μια εσωτερική αίσθηση ησυχίας ακόμα και εν μέσω μιας θυελλώδους καταιγίδας…
Όλες οι καταστάσεις στη ζωή είναι σαν καταιγίδες που δοκιμάζουν την καρδιά μας και πόσο καλά είμαστε συνδεδεμένοι με την ύπαρξή μας, τον αληθινό μας εαυτό. Όσοι το καταλαβαίνουν αυτό μπορούν να είναι σε γαλήνη ανεξάρτητα από το τι τους φέρνει η ζωή, επειδή καταλαβαίνουν ότι όλα στη ζωή έρχονται και φεύγουν.
Ωστόσο, η ψυχή είναι αιώνια, το οποίο είναι κάτι που κάθε άνθρωπος γνωρίζει βαθιά μέσα του. Η αποστολή του ανθρώπου είναι ποτέ να μην το ξεχνά αυτό και τουλάχιστον να προσπαθεί να προσεύχεται για την ικανότητα να πετυχαίνει αυτήν την κατάσταση όλο και πιο συχνά. Κάνοντάς το αυτό, το άτομο θα επιτύχει την αυτο-πραγμάτωση και θα επιστρέψει στο σπίτι.
Ο Θεός προίκισε τα ανθρώπινα όντα με τη δυνατότητα να εκφράζουν το Απόλυτο στη Γη, το οποίο απαιτεί αρτιότητα σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης. Η αρτιότητα είναι τελειότητα όλων των πτυχών της ζωής, το οποίο ουσιαστικά σημαίνει το να εκφράζει κανείς τη θεϊκή βούληση σε κάθε επίπεδο.
Ο σκοπός του ανθρώπου να φθάσει στον Θεό, να επιτύχει τη μέγιστη εξύψωση οδηγείται από το μυαλό. Παρόλα αυτά, η ανθρώπινη ύπαρξη είναι ατελής, και το άτομο ήδη σπαταλά την πολύτιμη (περιορισμένη!) ενέργεια που αρχικά του παρείχε το σύμπαν (με τη γέννηση) σε πράγματα δίχως νόημα, όπως αρνητικά συναισθήματα, διαμόρφωση συνηθειών, λανθασμένη νοοτροπία, ακατάλληλη λειτουργία του οργανισμού, ο οποίος αρχικά ήταν τέλειος ως δημιούργημα του Θεού. Ωστόσο ο Θεός τα παρατηρεί όλα αυτά με ιερή συμπόνοια και διαρκώς δείχνει στον άνθρωπο το δρόμο προς την εκπλήρωση.
Ωστόσο, αντί να εκμεταλλεύονται τις ευκαιρίες που τους παρέχονται από τον Θεό, οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν ότι ακολουθώντας αυτό το μονοπάτι για να αυξήσουν την ενέργειά τους θα μπορούσαν να αποκτήσουν το κλειδί για τη σοφία που θα τους βοηθήσει να ολοκληρώσουν άλλα επίπεδα. Ως αποτέλεσμα, οι άνθρωποι χάνουν τις ευκαιρίες. Μερικοί άνθρωποι ξοδεύουν όλη τους τη ζωή κατά αυτόν τον τρόπο, ανίκανοι να φτάσουν μια οποιουδήποτε είδους κατάσταση χάρης. Αυτό είναι λυπηρό, επειδή μια τέτοια ζωή είναι ουσιαστικά μια σπατάλη του θεϊκού δώρου. Η βοήθεια του Θεού είναι συνεχής, και Αυτός παρέχει ευκαιρίες για όλους να αναζητήσουν το δρόμο της τελείωσης του εαυτού. Όμως, αυτό δεν το θέλουν όλοι. Όταν έρχεται μια ευκαιρία για ανάπτυξη του εαυτού, το άτομο επιλέγει έναν άλλο δρόμο, αποκλίνοντας από τον Θεό. Σε αυτή την περίπτωση ο άνθρωπος καταλήγει με μια αμαρτωλή ψυχή που στερείται ορθά θεμέλια. Μέσα από αυτήν την πραγματοποίηση, η οποία θα μπορούσε να πάρει πολλές ζωές, ένας άνθρωπος βιώνει εσωτερική αφύπνιση προς τη φιλοδοξία να επανασυνδεθεί με τον Θεό.
Ο Θεός περιμένει από κάθε ανθρώπινο όν να απλώσει το χέρι προς Αυτόν και με πολλή υπομονή παρατηρεί πώς οι άνθρωποι χρησιμοποιούν τις σπάνια προσφερόμενες ευκαιρίες και τον τρόπο με τον οποίο το μυαλό τους παράγει τόσο πολλούς εσωτερικούς περιορισμούς.
Η διαδικασία της αφύπνισης της πνευματικής πλευράς και το ξεκίνημα στο ταξίδι προς την ολότητα της ύπαρξης υποκινεί την αναζήτηση για νόημα της ζωής στον άνθρωπο. Μέσα από βαθιές πρακτικές αποταύτισης από τις πηγές της καθημερινής κενότητας στην ψυχή του, ο άνθρωπος ανοίγεται στην ευδαιμονία και την αληθινή αγάπη, καθώς στο σημείο αυτό όλοι οι διαχωρισμοί καταρρέουν και ο άνθρωπος επανασυνδέεται με τη Θεϊκή του Φύση. Ενώ το άτομο αποκαλύπτει τον Θεό μέσα του, ολοκληρώνεται. Αφού το επιτύχει αυτό, η μόνη αποστολή που απομένει είναι να βοηθήσει άλλους να πετύχουν το ίδιο.
Κατά την αλληλεπίδραση οι άνθρωποι ενεργοποιούν δονήσεις σε διαφορετικές συχνότητες μεταξύ τους. Ο Θεός σχεδίασε να συμβαίνει αυτό ώστε οι άνθρωποι να βοηθούν ο ένας τον άλλον να φτάσουν την ολοκλήρωση στα θεωρούμενα λεπτά σώματα, να τελειοποιήσουν τον εαυτό τους μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον.
Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι θα πρέπει να έχουν πάντοτε στο μυαλό ότι ο Θεός είναι ενήμερος για κάθε απόφαση που παίρνουν κάθε στιγμή.
Οι οικογένειες και οι σύντροφοι θα πρέπει να γνωρίζουν αυτήν την αρχή, επειδή αν δεν την ακολουθούν, δεν προσπαθούν να βοηθούν ο ένας τον άλλον, δεν προσεύχονται ειλικρινά ο ένας για τον άλλον, τότε η ενέργειά τους θα αδειάζει γρήγορα, γεγονός το οποίο θα οδηγήσει σε θλίψη και θυμό, των οποίων ο σκοπός θα είναι απλά να πάρουν ενέργεια από τον άλλο χωρίς να δίνουν τίποτα σε αντάλλαγμα.
Οι άνθρωποι τώρα ζουν στην περίοδο της επανασύνδεσης με το Απόλυτο. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να είναι διαχωρισμένοι μέσα τους ενώπιον του Θεού αυτήν την εποχή. Αυτός ο οποίος είναι διαχωρισμένος μέσα του είναι αυτός που ζει στο ψέμα. Οι άνθρωποι χρειάζεται να έχουν εσωτερική αναζήτηση, ή δίψα, για τελειοποίηση του εαυτού.
Διαφορετικά, ποιο είναι το νόημα της ζωής;
Οι άνθρωποι συνήθως ζητούν εκπλήρωση σε επιφανειακά πράγματα, πράγμα που τους κάνει πιο άδειους μέσα τους. Σε καθημερινή βάση, καθένας χρειάζεται να πετύχει την πραγματική κατάσταση της χάρης τουλάχιστον μια φορά και να ενασχοληθεί με αυτο-ανάμνηση για να υπενθυμίσει στον εαυτό του για το νόημα της ζωής του. Ούτε μια μέρα δεν θα πρέπει να περνάει χωρίς να διατηρούν αυτήν την πρόθεση στο μυαλό. Διαφορετικά ο άνθρωπος σπαταλά για μια ακόμα φορά τα Θεϊκά δώρα.
Ο χρόνος κινείται πολύ γρήγορα στις μέρες μας, και είναι πολύ δύσκολο να καταλάβει κανείς γιατί η πλειοψηφία του πληθυσμού δεν ενδιαφέρεται για αυτό. Είναι παρόμοιο με το να λαμβάνει επαρκή εφόδια αλλά να βαριέται να βαδίσει προς το δρόμο της αλήθειας ενώ διανύει το μονοπάτι της ζωής. Παρόλα αυτά, δεν πρέπει να αποσπάται η προσοχή της καρδιάς. Η καρδιά κάνει οτιδήποτε είναι δυνατό για να κάνει τον κάτοχό της να θυμάται την ψυχή του. Αν η καρδιά ενός ανθρώπου κατορθώσει να έρθει σε γαλήνη, τότε εκείνος βρίσκεται στο μονοπάτι της αυτο-τελείωσης.
Και πως μπορεί κανείς να πει αν η καρδιά είναι ήρεμη; Τελικά, ο άνθρωπος θα μπορούσε να έχει μια εσωτερική αίσθηση ησυχίας ακόμα και εν μέσω μιας θυελλώδους καταιγίδας…
Όλες οι καταστάσεις στη ζωή είναι σαν καταιγίδες που δοκιμάζουν την καρδιά μας και πόσο καλά είμαστε συνδεδεμένοι με την ύπαρξή μας, τον αληθινό μας εαυτό. Όσοι το καταλαβαίνουν αυτό μπορούν να είναι σε γαλήνη ανεξάρτητα από το τι τους φέρνει η ζωή, επειδή καταλαβαίνουν ότι όλα στη ζωή έρχονται και φεύγουν.
Ωστόσο, η ψυχή είναι αιώνια, το οποίο είναι κάτι που κάθε άνθρωπος γνωρίζει βαθιά μέσα του. Η αποστολή του ανθρώπου είναι ποτέ να μην το ξεχνά αυτό και τουλάχιστον να προσπαθεί να προσεύχεται για την ικανότητα να πετυχαίνει αυτήν την κατάσταση όλο και πιο συχνά. Κάνοντάς το αυτό, το άτομο θα επιτύχει την αυτο-πραγμάτωση και θα επιστρέψει στο σπίτι.